Mahiwagang Elesi

Hindi ako makapag-isip, hindi ako makapagsulat. Nakakainis. Marami akong kailangang gawin (palapit na ang finals namin, shiyet), pero hindi ko naman maumpisahan ang trabaho dahil wala ako sa mood. Susmaryosep. Naisip ko tuloy na magsulat sa Filipino. Oo, kaya ko 'tong gawin, at kaya ko siyang gawin ng maayos. Linggo ng Wika kunwari. At ako raw si Balagtas.

* * *
Hindi, loko lang. Hindi ko kayang magbalagtasan. Baka multohin pa ako rito ni Ginoong Francisco. Maabala ko pa yung kapitbahay kong pari na si John. May kukuwento nalang ako. Noong isang linggo (hindi ko na maalala kung kailan), nakausap ko si Marianne, kaibigan ko noong high school. Nasa Chicago siya ngayon - malapit-lapit na rin dito siguro, hindi tulad ng mga iba kong kaibigan na nandoon ba naman sa kabilang dulo ng mundo, sa California. Nagkuwentuhan kami, nagtawanan. At siyempre, napunta sa boys ang usapan.

Tanong niya sa akin, "So ilan na ba ang mga boys mo dyan?"

Sagot ko: "Ah... wala." At sinabi ko sa kanya na nagpapakamanang ako rito at na si Maria Clara kaya ang kausap niya. Sabi niya sa akin, hay nako, hindi na uso yan ha.

"Manang Maria Clara, live it up! Sige na."

Hmmm, masubukan nga.

* * *
Ubo ako ng ubo noong isang gabi. Exag. Akala siguro ng mga kapitbahay ko na susuka ako ng kalabaw. Hindi lang isa pero tatlo. Ganoon kalala. Pero okay na ako ngayon. Sinisipon pa rin, konti, pero okay na, pagaling na ang bata. Buti naman. Ayoko nang maging Rudolph the Red Nosed Reindeer, at nakalipas na ang pasko.

* * *
Sumisigaw na ang sawa at galit. Gusto kong sumama sa Alapaap. Mahiwagang Elesi, tara na!